Inka Nousiainen, Satu Kettunen, ”Księga nocna”
Księga dzienna to dziennik, pamiętnik. A kto potrafi prowadzić księgę nocną? Dlaczego można próbować łaskotać się w nieskończoność, ale nic z tego nie wychodzi? Czy to nie dziwne, że w kałuży mieści się cały dom? Księżyc lubi rozmyślać. A kiedy spotyka Rę, jego myśli wędrują w najróżniejszych kierunkach. Spotykają się nocą, bo właśnie wówczas Księżyc się porusza. Od światła słonecznego robi mu się niedobrze, jest bardziej chory, niż gdyby zjadł za dużo lodów. Dziewczynce trudno w to uwierzyć. „[...] patrzy na mnie zielonymi oczami, które nawet w ciemności błyszczą jak kamienie. Wygląda trochę jak lis. I tak, jakby przed chwilą płakała. - Płakałaś? - No bo znowu to poczułam. - Co poczułaś? - Że wszystko jest takie piękne. Czasami muszę to z siebie wypłakać. - Czyli nie jest ci smutno? - Nie – odpowiada dziewczynka, a po jej policzku spływa łza”. Ra i Księżyc, dwoje bohaterów, dwoje przyjaciół. O ilu rzeczach można razem mówić. I razem milczeć! Bawić